Deze studie ontstond omdat veel mensen mij de vraag stelden “maar wat doen paarden dan tijdens een sessie? Wat is er zo bijzonder aan?” Met handen en voeten probeerde ik dan uit te leggen dat paarden altijd in het hier en nu staan en dus goed kunnen voelen. Dat ze niet bezig zijn met gisteren en morgen. Dat ze haarfijn aanvoelen als iets niet klopt. Ze voelen of je je veilig en verbonden voelt om die grote dilemma’s, vragen, thema’s, aan te kijken, die moeilijk gaan in een setting bij een psycholoog of andere hulpverlener in een kamer. Waarom lukt dat rustiger en zonder overrompeling bij de paarden?
Toch bleef de vraag “maar hoe doen ze dat dan?”
Ik vond er in het begin ook geen visueel of wetenschappelijk meetbaar antwoord op. Ik kwam dus niet verder dan “kom het proeven, kom het ontdekken, kom het voelen.” Veel mensen deden het en ondertussen ging ik verder met opleidingen volgen. Ik werd hartcoherentiecoach en ik begon metingen te doen in mijn praktijk en bij mijn paarden. Zowel bij mezelf als bij mijn coachees.
Tijdens deze metingen kwam er iets bijzonder naar boven, er was een hogere hartritmevariabiliteit (verder vernoemd als HRV) bij de paarden dan in mijn praktijk. Nog opmerkelijker, het was echt een significant verschil! (Zie afbeelding hierboven.)
Dat wil zeggen dat de mate van veiligheid verhoogde, want als we kijken vanuit de polyvagaal theorie is een hogere HRV een teken van veiligheid. Een hoger gevoel (of de neuroceptie) van veiligheid zorgt ervoor dat we ons makkelijker open stellen en makkelijker kunnen verbinden met onszelf en de andere.
Concreet wil dit zeggen dat de mate van veiligheid bij de paarden een impact heeft op ons gevoel van veiligheid.