Ik zag jou zitten en kon je daar niet laten,
het zou me niet loslaten.
Mijn helper kon dit niet zo laten.
Het was zondag in de late namiddag en we waren onderweg.
Toen ik mij invoegde van de R4 naar de E40 richting Brussel en jij zat daar op de pechstrook. Armen over je benen en je hoofd rustend op je armen. Ik voelde een rilling en ongerustheid borrelen in mijn lichaam. Een jonge vrouw die op een pechstrook zat, het plaatje maakte me ongerust. Als aanstaande mama kon ik enkel denken en hopen dat, als dit met mijn kind ooit gebeurt, er iemand stopt en zijn hand uitreikt. Ik stuurde de wagen rustig naar de pechstrook. Je bleef zitten en je bewoog niet. Rustig wandelde ik naar je toe. Op datzelfde ogenblik stopte er een andere wagen met een jonge vrouw aan het stuur. Je hoofd kwam recht en je gaf een teken om niet dichterbij te komen. Ik stopte, maar toch rende je de weg op.
Onze ongerustheid voor jou werd enkel groter en we wilden je echt niet doen schrikken. Er ontstond een solidariteit bij de autobestuurders die allemaal rustig voorbij reden, een haag vormde zich en jij kon enkel terug richting pechstrook. We hadden ondertussen de hulpdiensten al gebeld en deze waren onderweg. De jongedame die ook stopte nam haar hond mee en ging je achterna. Je wilde met niemand praten, al had je wel aandacht voor de hond. Die doorbrak je stilte door toenadering te zoeken en je liet het toe. Er stopte heel wat politie waaronder de politie te paard, wegenpolitie, een ziekenwagen en een brandweerwagen. Je werd gezien met alles wat er was en alles wat je meebracht. Het verhaal sloot zich af met een eind goed al goed, je was in de veilige handen van zorgverleners.
En ik schrijf hier nu over mijn “helper/redder”. Voor zij die al gehoord hebben over Voice dialogue, het gaat om de bewustwording van verschillende persoonlijkheden die in jou aanwezig zijn. Mijn helper/redder zit al mijn hele leven vooraan vlak aan het stuur. Hij brengt me heel mooie dingen en brengt ook voor anderen heel mooie dingen. Soms loopt hij ook heel hard voor mijn voeten, in mijn eigen ontwikkeling. Daarom dat hij opgeschoven is naar een rustigere plaats en zorgt hij nu ook voor mij ipv enkel voor anderen. Door hem er ten volle te laten zijn voor mezelf en mij te helpen kan ik er ook ten volle staan voor anderen. Gisteren was hij er weer, hij bleef niet zitten op zijn plaats. Hij vloog naar voor en zei aan de kant, nu! Hier kunnen we iets doen en wat ben ik hem dankbaar!
En toen de hond aan het werk ging liet de helper het los en ging terug zitten. Hij wist ik heb mijn werk gedaan, meer is hier niet nodig.
Verder wil ik het hebben over de solidariteit die ontstond in deze noodsituatie. Hoe mensen opeens een hele groep kunnen vormen en elkaar kunnen helpen om het beste te doen voor iemand anders. De automobilisten die samen een haag vormde op een rustige manier, zonder getoeter of geschreeuw. Neen enkel rust, ongerustheid en begrip.
De hond, ja de held van de dag. Hij die de rust bewaarde en kon luisteren naar de behoefte van de persoon. Die toenadering zocht zonder oordeel, zonder intentie, enkel met het doel contact te maken in het hier en nu, en hierin slaagde. De situatie kon bedaren en de persoon kwam tot rust.
Tot slot de hulpdiensten, die massaal en snel ter plaatse waren en de situatie zo goed, professioneel en met de nodige menselijkheid hebben opgepakt.
De mensheid zag er voor mij zondagavond heel mooi uit. Dat is heel fijn. Neen, er was heel even geen Corona met mondmaskers, er was ook geen rivaliteit, er was begrip, solidariteit en empathie.