Deze week kwam mijn nieuwe ik helemaal naar boven en aan het einde dacht ik aan mijn oude ik. (Hoe ziet dat eruit, wel dat vertel ik je hier.)
Ik zal de situatie even schetsen. Ik ben ingeschreven voor de opleiding hartcoherentie. Deze kan door Corona niet doorgaan live en zal dus online plaatsvinden. Het cursusmateriaal zou verstuurd worden.
Een week na de mail had ik nog niets ontvangen en stelde ik ook vast dat naar alle waarschijnlijkheid alles verstuurd was naar ons oude adres.
Mijn oude ik.
Die zou in volle paniek modus gaan. Boos worden op zichzelf, alle rampscenario’s uit werken tot in de puntjes. Er vanuit gaan dat het er niet op tijd zou geraken en leven in de angst dat ik dan niet kan deelnemen. Er vanuit gaan dat niemand mij gaat helpen en ik voor iedereen onbelangrijk ben.
“Arme ik, ik het grote slachtoffer.”
Door jezelf als slachtoffer te gedragen gaan anderen je ook als slachtoffer behandelen en sommige een daderrol op zich nemen. Hoe dat eruit ziet zie je straks in de conclusie.
Mijn nieuwe ik:
Stuurde een mailtje naar de opleider en stelde de vraag naar waar is het pakket verstuurd met een uitleg van de situatie. Ik nam onmiddellijk het initiatief om de nieuwe bewoners van ons oude huis in te lichten.
De uitkomst:
Iedereen had begrip. Het pakketje werd opgehaald in de supermarkt door de nieuwe bewoner, de dochter van onze huidige buurvrouw stond naast hem, hoorde mijn naam en stelde voor het pakket af te geven als ze de boodschappen naar haar moeder ging brengen.
Mijn pakketje werd thuis gebracht en we hebben er flink om gelachen.
Ik voelde mij dankbaar en gesteund om als nieuwe inwoner sinds 1,5 jaar in deze gemeenschap te wonen. Zoveel lieve, aardige en warme mensen rondom ons te hebben en te weten dat deze mensen er zijn voor ons en wij voor hen.
Wat als ik nu niemand had verwittigd, geïrriteerd had gereageerd om dat pakje en dan had geroepen. “Gelukkig is alles goed gekomen.”
Geen eigen verantwoordelijkheid had opgenomen en met de vinger had gewezen naar iedereen rondom mij? Dan had ik van andere de dader gemaakt en sommigen hadden in boosheid die rol op zich genomen.
Jij lieve lezer kan zich wel voorstellen wat ik bedoel?
Als einde voeg ik er nog aan toe, ik geloof hier niet in goed of fout. Ik ga voor verantwoordelijkheid, dankbaarheid, eerlijkheid, kwetsbaarheid en vertrouwen. Dat brengt voor mij het heerlijke van samen leven en het fijn hebben.